விடுதலையென்பது இணைந்து நுகர்வதே

சந்தன நிறக் கைக்குட்டையில்
தேன் அருந்தும் பட்டாம்பூச்சியிடம்
சொல்லி ஆக வேண்டுமென
என்ன நிர்பந்தம்?

இந்த மழை
நின்றுவிட்டதா
பெய்துகொண்டிருக்கிறதா
!

ஆராதனா எனும் பேய் 37

வம்படியாக
ரயில் காமித்துத் தருவதாக
கூட்டிப்போன அப்பாவிடம்
ரயில் வாங்கித் தரச்சொல்லிக்  குறுகுறுப்பூட்டிய
நினைவென

புதியதாய் அருவிக்குத்
தலை காமித்த சிறுமியின் மனமென

நண்பன் சுபாஸ்உடன்
விலாங்குமீன் பிடித்துப் பொறித்து ருசித்த நள்ளிரவென

இன்னும் இன்னும் சில அந்தரங்கங்களையும்..

இப்படி இப்படி எது ஏதோ ஞாபகத்தில் துள்ளுகிறது
எனக்கு

ஒரு நீண்ட உரையாடலின் முடிவில்
"என்னை இழந்தால் நாடுஇழந்த மகாராணியாம் அவள்"
என்று சன்னமான குரலில் புன்னகைத்துவிட்டு

மார் நிறைய முத்த காய்ச்சலோடு
செல்கிறாள் ஆராதனா

விடிந்துவிட்டது

நீயும் நானும் தற்கொலைக்குத் தயாரான
அதிசாமக் கனவிலிருந்து
சுளீரென அழைத்து வருகிறது
காதினுள் இடறி விழுந்த எறும்பொன்று

நீரூற்றி தலையசைக்கையில் மெதுவாய்
நாவு சுழற்றுகிறது
வளர்ந்து வளரும் இரவு

சிறுநீர் முடித்துத் திரும்பிப் புரள்கையில்
நதி நீந்தும் இலைதனில்
நல்ல விலாசமாக அமர்ந்திருக்கிறது
அவ்எறும்பு

நன்றி உயிரோசை

ஆராதனா எனும் பேய் 36

அப்-பேரழகிய துபாய் யின்
ஒரு வெயிற்கால நள்ளிரவில்
அதன் இயல்பு மாறாது ஓடிக்கொண்டிருந்தது மெட்ரோ ட்ரெயின்..

அதனுள்
நூற்றாண்டுகள் சென்றாகி விட்டது
நாம் பறந்து கொண்டிருக்கிறோம்
சிறகுகள் விரிய விரிய

மேலும்

இறகுகள் படர்த்தும் மொழி சுடர்
அன்பினது யாசிப்பிற்கு
நானும்
நீயாகிய ஆராதனாவும்
இறுதியிலும் இறுதியான
பலி

அல்லது

நேற்றைய குளிர் அந்தி
கர்நாடகா சிமோகாவில் ஆரத்தழுவிய
நமது உதடுகள்
சிரித்த  
அத்-துயர இசை!  

தற்சமயம்

பின்கழுத்திலிருந்து முதுகிற்கு வந்தபின்
எறும்பு
வெறுமனே எறும்பாக இல்லாமல் நிற்கிறது

விழித்துப்பார்க்கிறது மெல்ல
அசையும் நிலவும்
உடையும் நிழல்களும்

மழையடித்துக் கொண்டிருந்த
ஜன்னலை மூடியாயிற்று

ஆராதனா எனும் பேய் 35

எனது ஞாபகங்கள் அனைத்தும்
மரித்துப் போகுமொரு
இல்லாத உன் நாளில்
என்னை அணைத்துப் பிடித்து அழுகிறாய்
எல்லாம் எல்லாம் எல்லாமும் அதிர

ஒரு சிறிய புன்னகையில் வாழும்
நம் பெருங்காடு
மீட்டும் நிற்காத அசைவில்

எந்தச் சலனமுமின்றி
பேசுகிறது
அடையாத மௌனம்

ஒளி படர்ந்தக் கணம்
நீ
சடலங்களாகிறாய்

பிம்பங்கள்

நீ
கத்தி கத்தி விரட்டும்
உனது புலிவேஷத்தில் செத்த மீனின் வாடை

நான் இட மறுதலிக்கும்
உனது முகமூடியின்
கால்களிலுள்ள
முட்களை வலிக்காமல் எடுக்க வேண்டும்

சொற்ப ஞாய யதார்த்தத்திற்கு..

உனக்காகவே
எனதிந்த அறையினை இருள்
பரப்பி வைத்திருக்கிறேன்

ஆமென்.

ஆராதனா எனும் பேய் 34

பிளந்திருக்கும் மார்புகள் அவ்வளவு வெளிச்சத்துடன்
மூர்ச்சையாகித் தொட்டுணரும்
நான்

விண்-பற்றி எரிகிறது முத்தங்கள்
முத்தங்கள்...

எம்பினாலும்;
யோனியும் குறியும்
எத்தனை எத்தனை எம்பினாலும்..
எத்தனை எத்தனை எம்பினாலும்..
சுற்றும்..
சூழும்..
வியாபிக்கும்..
நம் உலகத்தில்
அவர்கள் வியர்க்கும் கெட்டசொப்பனத்தில்
நாம் உரக்க உரக்க காதலையே
ஒலித்து (அ ) ஒளித்து,

விடுகதையென விடாமல் துரத்திக்கொண்டிருக்கிறது
கவிதையைப் போலல்லாததொரு
நாம்..
ஆம்; நாம்.

ஆராதனா எனும் பேய் 33

யாருமற்ற எனக்கு எங்கிருந்தப்பா வந்தாய் மக்கா?

கேள்விகள் எப்பொழுதுமே..
சுலபம்.

நன்றி

பிறகு; ம்..

முத்தங்களை முத்தங்கள் என்று சொல்வதைவிட
வாழ்வின்
விரல்களென்று...

பொருந்தாதோ??

நம்பிக்கையின் கால்களென்று
ஆமா தானே?

எல்லோருக்கும் அன்பு
உனக்குக் காதல்

ராஜா ராணியால் நிரம்பி வழியும் அரண்மனை

அன்பைக் கொடுத்து
வலியைப் பழக்குகின்றார்களாம்
காலங்காலமாக
அந்த மிகப்புராதனமான அரண்மனையில்

எல்லோரும் தப்பித்தோடிய
ஒரு வரலாற்று நாளில்தான்
அங்கு சென்று சேர்ந்தோம்
அளவில்லாப் பிரயாசத்துடன்
நாம் நமக்கான வாழ்வினை சிருஷ்டிக்க
எல்லாம் அறிந்திருந்தும்

நம் நாட்களில் அன்பு நதியெனப் பாய்கிறது

திகட்டவே திகட்டாதது எனும் கர்வத்துடன்
பருகிக்கொண்டிருக்கிறாய்
ஒற்றை ராணியாகிய நீ

போர்க்களத்தின் செந்நிற நிலமென
வலியைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறேன்
உனக்கு ராஜாவாகிய நான்

ஆனந்தம் பேரானந்தம்...