தனிமையின் இறகுகளை
ஒவ்வொன்றாய்
ஒவ்வொன்றாய்
பிய்த்துக்கொண்டிருந்தேன்
புறக்கணிப்பின்
அவமானத்தின்
துரோகத்தின்
நம்பிக்கையின்மையின்
சிறகுகள் நீள நீளமாய்
வளர்ந்துக்கொண்டேயிருந்தது அதன் போக்கில்
பரிச்சயமற்ற ஓர் உருவத்தை
ஒரு குழந்தையைப்போல
வரையத் துவங்கினேன்
ஒரு நிராதரவானச் சந்தர்ப்பத்தில்
நிலம் முட்டிய மழையாக
நிறைந்து வரும் காடு அணைய
என்றதொரு நம்பிக்கையில்
நன்றி மலைகள்.காம்
1 comment:
நம்பிக்கை தானே வாழ்க்கை... அருமை... நன்றி...
Post a Comment