இனி

அகாலத்தின் நிசப்த தெருவில்

உடலுதிர்ந்த இறகென தனித்தலைகிறேன்  

பிரிவின் துயர்

நிலா விழுங்கும் பௌர்ணமி கடலென

அதி பிரகாசமாய்.

என்னுள் உடைந்து-அழுகும்  

ஞாபகக் கீறல்களை

மாம்ச விருப்புடன் 

அலகு முட்டிச் செல்ல

தாழப் பறந்து கொண்டிருக்கிறது 

பிணந்தின்னிக் கழுகொன்று.

ரயில் பாலம் அருகே

இனி நீ வரத் தேவையில்லை

பயந்து பயந்தவாறே!  

நன்றி உயிரோசை